အက်င့္စ႐ုိက္

အက်င့္စ႐ုိက္

ဒါဟာ တစ္ကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။

လူသားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လူေတြ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ခ်ိန္မွာ သူဟာ လူေတြလို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မတ္တပ္မရပ္တတ္ဘဲ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္လို ေလးဖက္ေထာက္ပဲ သြားတတ္ခဲ့တယ္။ “လူစကား” ကိုလည္း တစ္ခြန္းမွ မေျပာတတ္ခဲ့ဘဲ ၀ံပုေလြလိုပဲ အူတတ္ခဲ့တယ္။ တတ္ကြ်မ္းသူ ပညာ႐ွင္ေတြရဲ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ သူဟာ ၁၂ႏွစ္ အရြယ္ျဖစ္တယ္။

ျဖစ္ပံုက သူဟာ ေမြးဖြားျပီးစ ကေလးအရြယ္ကတည္းက ေတာနက္ထဲ အစြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတယ္။ သူ႔ကို ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ကေတြ႔ျပီး ၀ံပုေလြစ႐ိုက္အတိုင္း ေကြ်းေမြးခဲ့လို႔ အခုလို ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း မိန္းမ႐ိုင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ဒါဟာ လူ႔ေလာကရဲ႕ ၀မ္းနည္းစရာ အျဖစ္တစ္ခုပါ။ “လူသား” ျဖစ္တဲ့သူဟာ ၀ံပုေလြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရျပီး သူျမင္သမွ်၊ သင္ယူသမွ်ဟာလည္း ၀ံပုေလြစ႐ုိက္ပဲျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ “လူသား” တစ္ဦးပဲ မဟုတ္လား? သူဟာ ေမြးဖြားလာကတည္းက ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

တကယ္လို႔သူဟာ လူသားေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရရင္ ဒီပံုျပင္မွာ “သူဘ၀ဟာ အဆင့္အတန္း တစ္ခုမွာ႐ွိမယ္။ ႐ုပ္ရည္ရွိမယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုနဲ႔အတူေနရမယ္။ လူရယ္လို႔ျဖစ္ခဲ့ရင္ မိဘေမတၱာရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေအာက္မွာ သူ႔ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြက သာယာခ်မ္းေျမ့စြာနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရတယ္” လို႔ ေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုက တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။

စစခ်င္းမွာ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ သားရဲရဲ႕ မ်က္လံုးအတိုင္း စူး႐ွတယ္။ ၀ံပုေလြလိုပဲ တ၀ူး၀ူးနဲ႔ ေအာ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ေရာက္လာေတာ့ ၀ံပုေလြလို သိပ္မေအာ္ေတာ့ဘဲ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တေျဖးေျဖး ရပ္ႏိုင္ဖို႔၊ သြားလာတတ္ဖို႔ သင္ယူခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံဳး၊ ႏူးညံ့တဲ့ အၾကင္နာၾကားမွာ သူ႔ရဲ႕႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ အျပဳအမႈေတြက တေျဖးေျဖး သိမ္ေမြ႔လာခဲ့သလို ျပံဳးတတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ “ပတ္၀န္းက်င္” နဲ႔ “အက်င့္စ႐ိုက္”ကို သက္ေရာက္ေစတဲ့ အေကာင္းဆံုး ဥပမာျဖစ္တယ္။

မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူ႐ုိင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပံုသြင္းေနမိျပီလား?
ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကို ေမွာင္မည္းတဲ့ေတာနက္ထဲ ေလွာင္ပိတ္ထားမိျပီလား?
ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ရက္စက္တဲ့ နယ္နမိတ္ထဲ အေရာက္တြန္းပို႔ေနမိျပီလား?

ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ နီကိုတင္း အဆိပ္တက္တယ္။ အရက္ေသာက္လို႔ အသည္းကြ်မ္းတယ္။ ဒါေတြဟာ လိုတာထက္ ပိုသံုးစဲြလို႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငါကံေခလိုက္တာ၊ ငါသက္ဆိုးမ႐ွည္ပါလားလို႔ ငိုညည္းေနစရာ မလိုဘူး။ ဒါေတြဟာ “အေလ့အထ၊ အက်င့္” ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြပါ။

လူ႔ဘ၀က အျမဲမေျဖာင့္ျဖဴးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကံမေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ အျမဲေရစက္ဆံု ေနတတ္တယ္။ ဒုကၡဆိုရင္ သူ႔အတြက္ အျမဲေ၀စု႐ွိေနသလိုပဲ။ အထင္အျမင္ေတြ လဲြမွားျပီး အစြပ္စဲြ ခံေနရတတ္တယ္။ ဒါေတြဟာ ကံနဲ႔မဆိုင္သလို ဘုရားသခင္က အျပစ္ေပးေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြဟာ နည္းမမွန္တဲ့ အက်င့္၊ အေလ့အထနဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

ကံဆိုးျခင္း၊ ကံေကာင္းျခင္းဆိုတာ ေန႔စဥ္ ကိုယ္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အျဖစ္ကို အေကာင္းဖက္ေတြးေတာမလား၊ အဆိုးဖက္ေတြးေတာမလား စတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေတြးေတာမႈ အေလ့အထနဲ႔ ဆုိင္သလို၊ အရာတစ္ခု သို႔မဟုတ္ လူတစ္ဦးကို ဘယ္လို ျပဳမႈဆက္ဆံမလဲဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္အေလ့အထနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။

ကံေကာင္းတဲ့ လူတစ္ဦးျဖစ္ခ်င္ရင္ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြကို ေမြးျမဴပါ။ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို ေမြးျမဴဖို႔ရာ မခက္ပါဘူး။
ဥပမာ-
အေကာင္းျမင္မယ္၊ အေကာင္းဖက္ကို ေတြးေတာမယ္။
ကိုယ့္စိတ္ကို ၀ံပုေလြေတြရဲ႕ မည္းေမွာင္တဲ့ေတာနက္မွာ ေလွာင္ပိတ္မထားဘဲ ရင္ကိုစြင့္ျပီး စိတ္ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္မယ္။ ၀ံပုေလြလို ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ တစ္ဖက္သားကို လဲြမွားတဲ့ အထင္အျမင္နဲ႔ မၾကည့္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကို ေနေရာင္ျခည္ေတြ ပက္ျဖန္းထားတဲ့ လွပတဲ့ေတာအုပ္ထဲ ေရာက္ေနသလို ေမတၱာ၊ အၾကင္နာအျပည့္နဲ႔ ေႏြးေထြးေစမယ္။

ေကာင္းတဲ့ အက်င့္၊ ေကာင္းတဲ့အေလ့အထကို စုပ္ယူျခင္းျဖင့္ ေကာင္းတဲ့ကံေတြက ကိုယ့္စီေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ကံေကာင္းျခင္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ။