ဖုန္းဆက္ပါ အိမ္ၿပႏ္ပါ

"ေမေမ.. သား သံုးဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံလဲႊေပးပါဦး"



"ဘယ္ေလာက္ယူမလဲ သား?"



"ႏွစ္သိန္းေလာက္ေပါ့ ေမေမရယ္"



"လိုရမယ္ရ သံုးသိန္းလဲႊေပးလိုက္ပါ အေမႀကီး။ က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္ဦး သား"



"ဒါဆို သား ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္ေနာ္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ။ ပိုက္ဆံလဲႊဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္"



ေနာက္တစ္ရက္ ေငြငါးသိန္းေရာက္လာခဲ့တယ္။





ပထမႏွစ္ း

"ေမေမ.. သား အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္"



"ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ သား?"



"ေငြလိုျပန္ၿပီလား သား? ေဖေဖတို႔ လဲႊလာေပးရမလား?"



"မဟုတ္ဘူး ေဖေဖ။ အိမ္ပဲျပန္ခ်င္တာပါ။"



"အင္း.. ဒါဆိုလည္း ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ေတာ့သား။ ကားလက္မွတ္ေတြ
ႀကိဳျဖတ္ထားလိုက္။ က်န္းမာေရးလည္း ဂရုစိုက္ဦးေနာ္"



"ဟုတ္ကဲ့.. ေဖေဖနဲ႔ေမေမ"



ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးေနာက္ ေမေမငိုတယ္လို႔
ေနာက္မွကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ႀကိဳက္
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အကၽြမ္းမဝင္တဲ့ဒီၿ
မိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔
ေဖေဖသေဘာတူခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ေဖေဖကို ေမေမက အျပစ္ဆိုခဲ့တယ္တဲ့။



ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ း

"သား.. ဖုန္းမဆက္တာၾကာၿပီေနာ္။ အလုပ္မ်ားေနလား?"



"အလုပ္မ်ားတယ္ ေမေမ၊ ဖုန္းဆက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္မရဘူး"



"သားေမေမ သားကို လြမ္းေနတယ္ သားေရ။ အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္ထဲ
အားရင္ဖုန္းေလးဘာေလး ဆက္ပါဦး"



"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ၊ ခုတေလာ အလုပ္မ်ားလို႔ပါ။ အခ်ိန္ရရင္ သားဆက္လိုက္ပါမယ္"



"ဒီေန႔ ဘယ္ႏွနာရီကားလဲ သား! ကားဂိတ္မွာ ေဖေဖလာေစာင့္ေနမယ္"



"မေစာင့္နဲ႔ ေဖေဖ၊ ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းပိတ္တာ သားအိမ္မျပန္ေတာ့ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္"



"သားႀကိဳက္တဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ သားေမေမ ေစာင့္ေနတယ္ သား"



"သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္လည္ရတဲ့ အခြင့္အေရးကနည္းတယ္ ေဖေဖရဲ႕"



"သား အိမ္ျပန္ရတဲ့ အခြင့္အေရးကလည္း နည္းတယ္ေလ။ သားနဲ႔ ႏွစ္ဝက္ေနမွတစ္ခါ
ေဖေဖတို႔ဆံုၾကရတယ္"



အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေလွ်ာက္လည္ၿပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ညနက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ဟင္းေတြ အရာမယြင္းခဲ့ဘူး။ သားမရွိေတာ့
ထမင္းစားရတာ မၿမိန္လိုက္တာတဲ့ ေမေမကေျပာတယ္။





အလုပ္သင္ း

"ေမေမ... အလုပ္သင္က ပင္ပန္းလိုက္တာ သားအိမ္ျပန္မယ္"



"ျပန္ခဲ့သား.. သားကို ေမေမတို႔ ေကၽြးထားႏိုင္ပါတယ္"



"ျပန္ခဲ့သား.... ေဖေဖအလုပ္လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ သားကို ေကၽြးထားႏိုင္ပါတယ္"



ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ရဲ႕ စကားက အိမ္ျပန္ခ်င္သူကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ခ်က္ခ်င္းျပန္ေစခဲ့တယ္။





အလုပ္သင္ ဒုတိယႏွစ္ း



"အလုပ္မ်ားေနလားသား! ထမင္းေတြ ပံုမွန္စားရဲ႕လား?"



"အလုပ္မ်ားတယ္ ေမေမ၊ ျဖစ္သလိုပဲ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ေတြစားတယ္"



"ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ပဲ စားလို႔ရမလား သား? အဟာရလည္း လိုေသးတယ္။ ဆိုင္ဟင္းေတြ မွာစားေလ"



"ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ေမေမ"



အားလပ္ရက္ အိမ္ျပန္ျဖစ္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္မွာ ငါးေျခာက္၊
ဝက္အူေခ်ာင္းစတဲ့ အေျခာက္စာေတြ အမ်ားႀကီးလွန္းထားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။
"ဒါေတြက အလုပ္မရႈပ္ဘူး။ ဆီထည့္ေၾကာ္စားရံုပဲ"တဲ့ ေမေမကေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့ ေမေမကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေၾကာ္ထားတဲ့
အစားအစာေတြကိုလည္း ပုလင္းလိုက္ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။





ယခုလက္ရွိ း

"ေမေမ... သားအေျခတက်ျဖစ္တာနဲ႔ ေမေမကို သားေခၚလိုက္မယ္။ အခု သားပိုက္ဆံစုေနတယ္ ေမေမ"



"အဲဒီႏိုင္ငံမွာ ပစၥည္းေတြေစ်းကႀကီးနဲ႔ သားပဲ ေခၽြတာသံုးပါ"



"သား ပိုက္ဆံရွိပါတယ္ ေမေမ၊ ေမေမလာရင္ တည္းဖို႔ေနရာလည္း ရွိပါတယ္"



"သားေဖေဖကို ေမေမေစာင့္ေရွာက္ရဦးမယ္ သားရယ္"



ေဖေဖက ေမေမကို မခဲြႏိုင္သူမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ေမေမ့မွာ
အၿမဲစိုးရိမ္ပူပန္ေနရမယ့္ကံ ပါခဲ့ပံုရတယ္။ သူတို႔ဆီ
ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္တိုင္း ေျပာျဖစ္တဲ့စကားေတြက ဒီသံုးေလးခြန္းပဲရွိတယ္။
ဒီစကားပဲၾကားေနရလို႔ ေမေမစိတ္ရႈပ္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။



အလုပ္မ်ားလို႔ သူတို႔ဆီဖုန္းသံုးေလးရက္ေလာက္ မဆက္ျဖစ္ခဲ့အခါ ေမေမက
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနေကာင္းလား? ထမင္းဝ,ဝစားရဲ႕လား?
အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီလား?လို႔ ေမးတတ္တယ္။ တစ္ေန႔တစ္ခါ ဖုန္းေျပာေနလို႔
ေမေမ့မွာလည္း ေျပာစရာမ်ားမ်ားစားစား ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႔
ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမေမ့မွာ ေျပာစရာစကားေတြ
အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အိမ္ျပန္တိုင္း စားပဲြဝိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့
ဟင္းေတြရွိတယ္။



ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔နဲ႔ဖုန္းေျပာတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနေကာင္းလား?
ထမင္းဝ,ဝစားရဲ႕လား? အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီလား? လို႔ အၿမဲေမးတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို အၿမဲမေမးခဲ့ဖူးသလို ေမးဖို႔လည္း ေမ့ေနတတ္တယ္။



အရင္တုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေကာင္းကင္ႀကီးပါ။
သူတို႔က"တစ္"ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က"ႏွစ္"လို႔ မဆန္႔က်င္ရဲခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေျပာ သူတို႔နားေထာင္ေတာ့တယ္၊
ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ် အမွန္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ တစ္ေန႔တျခား အိုမင္းလာၿပီ။
အားကိုးမွီခိုဖို႔ စရွာၿပီ။ သူတို႔တစ္သက္မွာ ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႔
ကၽြန္ေတာ္ပဲရွိေတာ့တယ္။



သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။



"တစ္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၅ေခါက္ျပန္တယ္ထား၊ မိဘေတြ အသက္(၁ဝဝ)ထိ
ေနႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ သူတို႔ကို အႀကိမ္(၂ဝဝ)ေလာက္ပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ႏိုင္ေတာ့မယ္"တဲ့။ မိဘနဲ႔ေတြ႔ဆံုရခ်ိန္က တျဖည္းျဖည္း
နည္းနည္းသြားပါၿပီ။



တစ္ႏွစ္ကို ၆-၇ႀကိမ္ျပန္ခဲ့တယ္ထားဦး။ ျပန္တိုင္းလည္း အလ်င္စလိုသြား
အလ်င္စလိုျပန္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာခဲ့ရတာနည္းတယ္။ "အခုပဲ
အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္၊ အခုပဲ သြားေတာ့မလား? အိမ္ကို တည္းခိုခန္းမ်ား
မွတ္ေနသလား"လို႔ ေမေမက မေက်မခ်မ္းရြတ္ပါတယ္။ ဒီလိုစကားၾကားတိုင္း
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္လည္မိတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ကို သူတို႔နဲ႔အတူ
အိမ္မွာၾကာၾကာေနေစခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဒီလိုေတာင္းဆိုမႈနည္းနည္းေလးကို
ကၽြန္ေတာ္ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။



မိဘေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ အိမ္ကို မၾကာခဏဖုန္းဆက္ပါ။
သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္မိနစ္ပိုင္းေလးေပးရတာ မခက္ခဲပါဘူး။ ခ်စ္သူအတြက္
အခ်ိန္တစ္နာရီေပးႏိုင္ရင္ မိဘအတြက္လည္း အခ်ိန္၅မိနစ္ ေပးႏိုင္ရပါမယ္။
ေျပာစရာစကားမရွိလည္း ဒီေန႔ ဘာစားသလဲ? ဒီေန႔ဘာေတြ အလုပ္မ်ားသလဲ?လို႔ အရင္က
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူတို႔ေမးခဲ့တာေတြ ျပန္ေမးပါ။ ထပ္ထပ္ေမးခံရလို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ရႈပ္ခဲ့သလို သူတို႔ရႈပ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။



ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝအတြက္၊ ေရွ႕ေရးအတြက္ဆိုတာေတြက သူတို႔ကို
လ်စ္လ်ဴရွဴေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔
တင္က်န္ေနတဲ့အေၾကြးေတြ အမ်ားႀကီး... ဒါေတြကို ဒီေနရာမွာ
ေတာင္းပန္လိုက္ခ်င္ပါတယ္.. "ခြင့္လြတ္ပါ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရယ္" လို႔...



မိဘေမတၱာက တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ဘူး။ တုန္႔ျပန္မႈ မလိုလားဘူး။ သားသမီးေတြ
က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရတာ မလြယ္ကူဘူး။
သူတို႔လုပ္သမွ် အရာအားလံုးဟာ သားသမီးေတြအတြက္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္
အခ်ိန္ရရင္ ဖုန္းဆက္ပါ၊ အိမ္ျပန္ပါလို႔ မိဘေတြကိုယ္စား
ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။